Makinig tayo sa Kanya

Ika-2 Linggo ng Kwaresma—Taon B
01 Marso 2015

Ang Diyos ay hindi lang naman nangungusap sa bundok. Siya rin ay kasama natin sa araw-araw nating pamumuhay. Nangungusap Siya sa karanasan natin, sa mga taong nakakasalamuha natin. Bumubulong Siya sa atin kapag may mga pinagdadaanan tayo. Lagi siyang handang makinig sa atin. Likhang sining ni Mark Anthony Ramos.

Sa Biblia, ang bundok ay lugar ng tipanan ng Diyos at tao. Matatandaang sa bundok ng Sinai binigay ng Diyos ang Kautusan kay Moses (Exodo 19:18). Sa isa sa mga bundok naman ng lupain ng Moriah inialay ni Abraham ang kanyang anak na si Isaac (Genesis 22:2). At sa bundok ng Carmel pinamalas ng Diyos ang kanyang kapangyarihan sa pamamagitan ni Propeta Elias laban sa mga bulaang propeta (1 Hari 18:38).

Ngayong Linggo, masasaksihan natin na sa isa ding bundok magaganap ang isa sa mahahalagang kabanata sa buhay ni Hesus: ang Kanyang pagpapanibagong-anyo (Marcos 9: 2-10).

Sa bundok Tabor, nasaksihan mismo ng tatlo sa Kanyang mga tagasunod kung paano “Nagningning ang kanyang kasuutan na naging puting-puti, anupa’t walang sinumang makapagpapaputi nang gayon” (Mc 9:3).

Kakaiba ang naganap na iyon sa Panginoon, kaya nga nang makita ni San Pedro sa Hesus, hindi na niya nalalaman ang kanyang sinasabi sapagka’t masyado siyang natakot at maging ang kanyang mga kasama.

Ngunit hindi rin maikakaila na lubha silang nabighani sa namalas nilang kaluwalhatian ng ating Panginoon kung kaya’t naibulalas niyang “Guro, mabuti pa’y dumito na tayo. Gagawa po kami ng tatlong kubol: isa sa inyo, isa kay Moises at isa kay Elias.”

‘Mabuti pa’y dumito na tayo’

Hindi nga ba’t may mga pagkakataon sa ating buhay na damang-dama din natin ang Panginoon at ayaw na nating matapos pa ang karanasang itong? Pwedeng ito ang karanasan natin noong huli tayong nag-retreat. At sa pakiwari natin, nasa tabi natin ang Diyos, at kung tayo ang papapiliin, gusto din nating tularan si San Pedro na sambitin ang mga katagang “Guro, mabuti pa’y dumito na tayo.”

Ngunit mababatid nating hindi mananatili si Hesus at ang Kanyang mga alagad sa bundok. Bababa din sila sa kapatagan.

Kung tunay ang pagkakasumpong natin sa Diyos, masusubok ito sa mga pagkilos na gagawin natin. Mas naging maawain ba tayo pagkatapos ng karanasang iyon kasama ng Panginoon? Mas naging mapagpatawad ba tayo?

Magandang gawing palaisipan kung bakit natin hinahanap ang Panginoon. Dahil ba ito sa sarap ng pakiramdam na natikman natin habang kapiling Siya? Gusto lang ba natin ang ginhawa ng pakiramdam kung kaya tayo nananalangin sa Diyos?

Sa unang pagbasa (Genesis 22:1-2.9.10-13.15-18), mababatid nating hindi ganito kasarap at kaginhawa ang naging karanasan ni Abraham nang makadaupang palad niya ang Diyos. Humarap siya sa isang mabigat na pagsubok. Mantakin mo nga namang matapos niyang maghintay nang napakatagal na panahon upang mabiyayaan ng anak, kukunin din ito sa kanya.

Ngunit, hahangaan nating tunay si Abraham sa tindi, lalim, at tibay ng pananampalataya niya sa Ama.

Kung susuriin, sa buong eksena ng pagsubok sa kanyang katapatan, wala siyang salitang binitiwan. Hindi siya nagreklamo, ni isang tanong, wala siyang sinambit. Ngunit ang kanyang pagtalima sa kagustuhan ng Ama ay dumadagundong na halimbawa ng katapatan, pag-ibig at pananampalataya.

Sa ikawalang pagbasa (Ro 8:31-34), ganito rin ang tinutumbok ni San Pablo sa kanyang pagpapaalala sa ating magtiwala sa Ama.

Binigyang diin niyang hindi naman nawalan ng anak si Abraham; sinubukan lamang siya ng Ama. Ngunit iba ang kuwento ng Diyos na hindi lamang inialay ang Kanyang nag-iisang Anak tulad ng sa paraang paghahandog ni Abraham–pinatay ang Kanyang Anak sa isang karumal-dumal na paraan, sa paraang ginagawa sa mga taong tinuturing na mga kriminal.

Kaya nga ang tanong ni San Pablo: “Kung naipagkaloob niya sa atin ang kanyang Anak, hindi ba Niya ipagkakaloob sa atin ang lahat ng bagay, kasama ng kanyang Anak?”

Ang Diyos ay hindi lang naman nangungusap sa bundok. Siya rin ay kasama natin sa araw-araw nating pamumuhay. Nangungusap Siya sa karanasan natin, sa mga taong nakakasalamuha natin. Bumubulong Siya sa atin kapag may mga pinagdadaanan tayo. Lagi siyang handang makinig sa atin.

Pero ganoon din ba tayo sa Kanya?

24@200

Some crazy title for a blog post entry, eh?

But for devotees of Mary, Help of Christians the title above would have made sense.

Every 24th of the month, we show our devotion to the Blessed Mother in the title Don Bosco helped to propagate: Mary, Help of Christians (MHC).

This year, we mark the 200th anniversary since Pope Pius VII declared the 24th of May as her official feast day.

Hence, 24@200.

In line with this, we have taken this step to produce a video documentary in her honor. And yes, that crazy sounding title of this entry is the very title of the video documentary.

And guess what. Today, being the 24th of the month, we have uploaded the video here–in its most crude form.

Just a disclaimer, this documentary is a requirement for my Mariology class. But by the time we get to finally finish working on this, the semester would have ended, and by then, I would have recived my final mark. Our aim is to gather comments to further improve it in time for her feast on May 24.

Ang Pagsusulit kay Kristo

Pagninilay sa Unang Linggo ng Kwaresma—Taon B
20 Pebrero 2015

“Noong panahong iyon, si Hesus ay agad pinapunta ng Espiritu sa ilang. Nanatili siya roon nang apatnapung araw, na tinutukso ni Satanas.” (MC 1:12-13) Likhang sining ni Mark Anthony Ramos.

Marami sa ating pamilyar sa kuwento ni Noah na kinailangang gumawa ng arko sapagkat isang malaking baha ang darating upang linisin ang kasalanan sa mundo.

Sa Unang Pagbasa ngayong Unang Linggo ng Kwaresma (Gen 9:8-15), maririnig natin ang pakikipagkasundo ng Panginoon sa tao at maging sa lahat ng nilikha sa mundong mayroong buhay. Kailan pa man, hindi na Niya muling gugunawin ang mundo.

Kung ang tubig ay naging isang elementong sumira sa masasama sa aklat ng Genesis, ang tubig din ang naging dahilan ng ating kaligtasan nang tayo ay binyagan.

Sa Unang Linggo ng Kwaresma, hinihikayat tayo ng Simbahang balikan ang kabanata ng ating buhay nang tayo ay binyagan at suriin kung paano natin pinananatili at pinagtitibay ang pangakong ito sa Panginoon. At kung may mga pagkakataong nakagawa tayo ng mga bagay na kabaligtaran ng pangakong ito, nawa’y ang panahon ng Kwaresma ay maging daan upang mahanap natin ang daan pabalik sa Panginoon.

Sa Ikalawang Pagbasa (1 Ped 3:18-22), isinaad ni San Pedro na ang binyag ay hindi lang isang simpleng paglilinis ng dumi ng katawan, kalakip nito ang isang pangako sa Diyos na galing sa isang malinis na budhi, kunsyensyang malayasa kasalanan.

Nang tayo’y binyagan, hindi tayo pinagkalooban ng agimat. Miminsang nahugasan ng tubig ng binyag, hindi ibig sabihin nito na hindi na tayo tatablan ulit ng kasalanan. Sa karanasan natin bilang binyagan, hindi lamang tayo minsanang naharap sa tukso, at malamang, hindi din lamang tayo miminsang naigupo nito.

At marahil nagtatanong tayo, ano nga ba ang silbi ng tubig ng binyag na naghugas sa atin sa kasalanan kung wala namang magagawa ito upang ipagsanggalang tayo sa kasalanan?

Sa tagpo ng Ebanghelyong matutunghayan natin ngayong Linggo (Mc 1:12-15), masusumpungan natin ang sagot sa karanasan ng ating Panginoon: ang Kanyang pagsusulit sa ilang.

Payak ang detalyeng binigay sa atin ni San Marcos hinggil sa karanasan ni Hesus. Sa katunayan, dalawang maiikling mga berso lang ang inilaan niya upang ilarawan ang kabanatang ito sa buhay ng ating Panginoon—wala ang makukulay na bahagi na nakahiligan nating basahin sa bersyon ni San Mateo at ni San Lucas.

Ngunit kahit na ganoon, ang buong mensahe ay naihatid sa atin ni San Marcos: Si Hesus man din ay kinailangang danasin ang karanasang maharap sa isang pagsubok.

Hindi man natin alam kung ano ang pagsubok na binigay ni Satanas kay Hesus, ngunit dahil lahat naman tayo ay may kanya-kanyang karanasan ng maharap sa pagsubok, mayroon tayong ideya kung ano ang pinagdaan ni Hesus sa loob ng apatnapung araw na pamamalagi Niya sa ilang.

Magugunitang sa Lumang Tipan, unang nakadaupang-palad ng mga Israelita ang Panginoon sa ilang. Dito nila unang naranasan kung paano sila kinalinga ng Panginoon laban sa mga Egipciong umalipin sa kanila. Ang ilang ay isang paalala sa kanila—at maging sa atin na rin—na mamuhay nang may katapatan sa ating mga pangako nang tayo’y binyagan.

Alam nating hindi natatapos ang panunukso sa ating gawin ang masama at kalimutang gawin ang mabuti matapos tayong binyagan.  Ang ating Panginoon din ay dumanas na subukan, ngunit hindi Siya naigupo nito. Magagawa nating sundan ang Kanyang yapak kung gugustuhin natin. Dahil nang tayo’y binyagan, tinanggap natin ang Espiritu na hinding hindi kailanman tayo pababayaan.

Noong Miyerkules ng Abo, sinimulan natin ang ating apatnapung araw na paglalakbay sa panahon ng Kwaresma. At ngayong unang Linggo ng Kwaresma, binibigyan tayo ng isang magandang pagkakataon upang magnilay sa kahulugan ng ating binyag noon, kung ano na ang ibig sabihin sa atin nito ngayon, at kung paano natin ito patuloy na maisabubuhay at mapagtitibay, lalong higit sa panahong ito ng Kwaresma.

Magsisi at Maniwala sa Ebanghelyo

Pagninilay saMiyerkules ng Abo—Taon B
18 Pebrero 2015

Kalakip ng pagpapahid ng abo sa ating mga noo ngayong Miyerkules ng Abo, nawa'y ang panawagang "Magsisi at makinig sa Ebanghelyo" ay maisagawa din natin. Likhang sining ni Br Paul Dungca, SDB.

Ngayong araw ng Miyerkules ng Abo, sinisimulan nating mga Katoliko ang apatnapung araw na paglalakbay sa panahon ng Kwaresma. Sa panahong ito, tayo ay hinahamong dagdagan pa ang ating pagsisikap sa (1) pananalangin,  (2) pag-aayuno, at (3) pagkakawang-gawa.

Kung susuriin, ang tatlong ito ay hindi lamang gawaing partikular sa mga Katoliko. Ang mga kapatid nating Hudyo at Muslim ay nagsasagawa rin nito. Kaya nga, magandang pagnilayan kung bakit ang tatlong ito ang isa sa mga katangiang nagbibigay-kulay sa panahon ng Kuwaresma.

Sa liturhiya natin ngayong Miyerkules ng Abo, masasalamin na ang paanyayang ito ay nagmula sa Panginoon. Sa Unang Pagbasa (Joel 2:12-18,12) ang Panginoong Diyos ay taimtim na nag-aanyaya sa ating magsisi at manumbalik sa Kanya.

Noong unang panahon, nagsusuot sila ng sako, umiiyak at naglulupasay upang ipakita na nagsisisi sila sa kanilang mga kasalanan. Kasabay nito, pinupunit din nila ang kanilang damit bilang tanda ng pagsisisi.

Kaya nga masasabing radikal ang mensahe ng Diyos na inihatid ni Propeta Joel sa kanila sapagkat hindi lamang ang kanilang damit ang ipinapapunit sa kanila tanda ng kanilang pagsisisi—kailangan din nilang punitin mismo ang kanilang mga puso.

Ngunit ito ay mangyayari lamang kung ang antas ng ating pagluluksa dulot ng kasalanan ay naka-abot mismo sa kaibuturan ng ating kaluluwa, at doon ating namalas kung paano natin ipinag-walang-bahala ang pag-ibig ng Ama sa pamamagitan ng pagyakap sa isang maruming buhay na punong puno ng kasalanan.

Hinahamon tayo ng Diyos na huwag lamang makuntento sa panlabas na paraan ng pagsisisi. Tama, ang panahon ng Kuwaresma ay nasisimula sa paglalagay ng tanda ng abo, tanda ng kasalanang taglay nating lahat. Ngunit hindi dito dapat magtapos ang pagdiriwang natin ng Kuwaresma.

Inaanyayahan tayong masusing tingnan ang panloob na estado ng ating puso at kalinisan ng ating kaluluwa—Ito ang puso ng mensahe ng ating Panginoon sa Ebanghelyong ipapahayag sa Miyerkules ng Abo (Mateo 6:1-6. 16-18).

Sa bahaging ito ng ating Mabuting Balita, hinahamon ng ating Panginoon ang Kanyang mga tagasunod na huwag lamang magbigay ng limos … huwag lamang manalangin … huwag lamang mag-ayuno, kung hindi suriin ang kanilang kalooban at ang kanilang pamamaraan sa pagsasagawa nito.

Pagkakawang-gawa

Binigyang diin ni Hesus na huwag na huwag silang tutulad sa mga ipokritong hindi naman talaga nagpapakita ng pagmamahal sa kapwa kapag nagbibigay ng limos, kung hindi nagbabayad lamang ng kaunting barya upang papurihan ng iba.

Kaya nga ang mga taong nagbibigay upang mapuna ng iba ay hindi na dapat umasa sa pabuyang laan ng langit, sapagkat nakuntento na sila sa pabuyang pinagkaloob sa kanila ng lupa.

Pananalangin

Ani ni Hesus, huwag tayong manalangin upang mapuna ng iba. Kung ang pananalangin ay isang paraan ng pakikipag-usap sa Ama, hindi nga ba’t mas mabuting sa isang pribadong lugar tayo mangusap sa Kanya? Doon sa lugar na kung saan maibubuhos natin ang nilalaman ng ating puso, maiiyak natin ang huling patak ng ating luha, masasabi natin ang lahat lahat na gusto nating sabihin sa Ama.

Sabi ng isang paring kaibigan ko, ang ating buhay panalangin daw ay hindi masusukat sa tagal ng panahong inilagi natin sa simbahan. Masasabi nating tunay na nanalangin ang isang tao, kung,  sa paglabas niya ng simbahan ay nakaharap siya ng isang taong nakakainis, at imbes na suntukin niya ito ay nagtimpi siya.

Pag-aayuno

Ang pag-aayuno ay ang pagtanggi sa isang bagay (hal. pagkain, tao, estado ng buhay) hindi dahil sa masama ito. Kapag nag-aayuno tayo, pinapalakas natin ang ating kalayaang piliin o hindi piliin ang isang bagay dahil sa kahulugang inilalaan natin dito.

Sa pamamagitan ng pag-aayuno, dinisiplina natin ang ating katawan at kaluluwa sa pagtanggi sa mga bagay na magdudulot sa atin ng sarap o ginhawa. Sa pagsasagawa natin nito ngayon, dinidisplina natin ang ating sariling harapin ang malalaking hamon ng bukas. Ang malilit na ‘hindi’ na ibinibigay natin ay paghahanda sa malaking hindi na maaaring mahirapan tayong tanggihan kung hindi tayo magsasanay.

Kaya nga ang pag-aayuno ay hindi lamang gawaing pisikal, kapag isinasagawa natin ito, nagsisikap tayong palakasin din ang ating kaluluwa.

Ngunit ano nga ulit ang kahulugan ng tatlong ito?

Ang panganib sa pagsasagawa nito ay ang posibilidad na mas lumaki ang tiwala natin sa ating sarili. At sa pamamagitan ng tatlong ito, mapaniwala tayong sapat na ang mga ito upang makamit natin ang kaligtasan at hindi na natin kailangan ang Diyos.

Mali.

Ito ang gustong bigyang diin ng Panginoon sa Ebanghelyo natin sa araw ng Miyerkules ng Abo.

Magkakaroon lamang ng kahulugan ang mga bagay na ito kung ang pag-ibig natin sa Panginoon ang magbubunsod sa ating gawin ang mga bagay na ito.

Ang pag-ibig ng Ama ang patuloy na nag-aanyaya sa ating lumapit sa Kanya, magbagong-buhay at maniwala sa mensahe ng Ebanghelyo.

Panginoon, Hilumin Mo ang aming sugat

Pagninilay sa ika-6 na Linggo sa Karaniwang Panahon—Taon B
15 Pebrero 2015

Gusto lamang ni Vinicio Riva na makita ang Santo Papa. Kaya laking gulat niya nang hagkan siya nito. Litrato ni Claudio Peri

Ang sakit na neurofibromatosis ay sanhi ng pagkakaroon ng maraming bukol sa katawan kung kaya’t ang taong may taglay nito ay madalas na inaalipusta dahil sa ‘pangit’ nilang anyo.

Ilang taon na ang nakakaraan nang ang isang lalaking may sakit nito, ang pangalan niya ay Vinicio, ay sumakay sa isang pampasaherong bus. Akmang uupo pa lang siya sa isang bakanteng upuan ay sinita kaagad siya ng isang mamang nakaupo malapit dito, “Umalis ka dito! Huwag kang uupo malapit sa’kin.”[1]

Maraming nakarinig sa sinabi ng mama sa kanya. Ngunit wala ni isa man ang nagsalita upang ituwid ang pang-aalipusta sa kanya.

Bagamat hindi naman nakakahawa ang kanyang karamdaman, ang naranasan niya ay maaaring dinanas din ng maraming ketongin sa Israel noong unang panahon. Sa Unang Pagbasa (Lev 13:1-2.44-46), maririnig nating ang mga may sakit na ketong ay itinuturing na mapanganib sa kalusugan ng lipunan.

Sa Biblia, mabibilang ang mga may sakit na mas pinandirihan at pinaka-kinatatakutan kumpara sa sakit na ketong. Bukod sa wala itong lunas, ang pagkakaroon nito ay itinutiring na sanhi ng kasalanan.

Ayon sa aklat ng Levitico, habang mayroon silang mga sugat, mamumuhay sila sa labas ng kanilang pamayanan. At kung mayroong mga taong lalapit sa kanila, kailangang nilang sumigaw na “Marumi! Marumi!” upang mabigyang babala ang mga ito na mayroon silang ketong.

Kaya nga noong panahong iyon, ang pagkakaroon ng ganitong sakit ay hindi lamang pagkakaroon ng pisikal na karamdaman. Sapagkat hindi lamang sinisira ng ketong ang anyo ng sinumang may sakit nito, binabago din nito ang relasyon ng ketongin sa kanyang komunidad, pamilya, at maging sa Diyos.

Hindi na rin kasi sila hinahayaang bumisita sa templo dahil ang alin mang bagay na kanilang mahawakan ay itinuturing na marumi. At sinumang mapadikit man lang sa alinmang bagay na nahawakan nila ay hindi rin makakasamba hangga’t hindi nila naisakakatuparan ang paraan ng paglilinis ng kanilang katawan ayon sa kanilang batas.

Sa tagpo ng Ebanghelyong matutunghayan natin ngayong Linggo, mababatid nating ang isang ketongin ay siya mismong lumapit kay Hesus, nanikluhod at nagmakaawa.

Hindi lamang  ang kanilang Batas ang kanyang tahasang nilabag, bagkus, itinaya niya rin ang pag-lapit sa posibilidad na masaktan dahil sa kapangahasan ng kanyang pagkilos. Maaari siyang itaboy ni Hesus dahil sa pandidiri o pagkatakot na normal namang nararanasan ng mga katulad niya noong panahong iyon.

Nagwika siya sa Panginoon, “Kung ibig po ninyo’y mapagagaling ninyo ako.” Ang orihinal na salitang ginamit ni San Marcos sa wikang Griyego ay “linisin.” Hindi niya hinihiling na mapagaling, kung hindi, maging malinis.

Mababatid natin na ang kanyang kahilingan ay hindi lamang upang mapagaling ang kanyang mga sugat, sa halip, ito ay may koneksyon sa kanyang pagnanais na malayang makasambang muli sa Templo.

Bagamat labag sa Batas ang ginawa ng lalaki, hindi lamang siya hinarap ni Hesus at nagwika na gumaling siya. Kung tutuusin, maaari naman Niyang pagalingin siya kahit na hindi Niya siya hawakan.

Ngunit minarapat ng ating Panginoong hipuin siya.  Para kay Hesus, hindi siya madumi, isa siyang kapatid na nangangailangan ng pagmamahal sa oras na iyon. Sa mismong sandaling iyon, nawala ang kanyang mga sugat. Magaling na siya.

Ngunit kung susuriin, bago pa man sabihin ng ating Panginoon na nais Niyang gumaling siya—nahilom na ang kanyang mga sugat na hindi bunga ng nakakahawang sakit, ngunit idinulot ng maraming taong pandidiri at pagtaboy sa kanya dahil sa kanyang karamdaman.

Ilan kaya sa atin ang may katulad ng sakit na kanyang naramdaman at naghihintay pa ring makaranas ng pag-hilom?

Tulad ng lalaking napagaling ng  ating Panginoon, hinahamon tayong maging matibay sa ating pananampalataya kay Kristo. Hindi Niya lamang tayo mapapagaling sa ating mga karamdaman–gaano man kalubha o nakakapandiri ito–ngunit tulad ng karanasan ng lalaking iyon, lilinisin Niya ang ating mga pusong nababalot ng dumi sanhi ng kasalanan.

Sa sakramento ng Kumpisal, mamamalas natin ang pag-ibig ng Diyos na laging handang yumakap sa atin gaano man tayo nakapandidiri. Dito natin mararamdaman ang pag-ibig Niyang hindi namimili ng yayakapin, na hindi nagtatanong, at laging handang humilom sa bawat sugat natin.

Tayong nakatikim ng pag-ibig Niya ay hinahamong maging instrumento Niyang tutulong sa paghilom sa sugat ng ating mga kapatid na tinalikuran na ng lipunan.

Nang sa gayon, katulad ng awit ng salmist ngayong Linggo, tayo man din ay makatugon:

Sa Iyong tulong at pagtubos, ako’y binigyan mong lugod!

[1] Halaw ang pangyayaring ito mula sa http://edition.cnn.com/2013/11/26/world/europe/pope-francis-disfigured-man/

Si Kristong Pag-asa natin

Pagninilay sa Ika-5 ng Linggo sa Karaniwang Panahon
8 Pebrero 2015

Dalawang Linggo na ang nakaraan nang dumanak ang masaganang dugo sa Mamasapano. Marami sa ating kapulisan at sa puwersa ng MILF ang nagbuwis ng kanilang buhay. Pero ang higit na kalunos-lunos, sa isang iglap, maraming mga pamilya ang nawalan ng ama, kapatid, at asawa.

At marahil katulad ng maraming mga naulila, naitanong din natin, “Bakit hinayaan ng Diyos na mangyari ito?”

Ganito rin ang panukala ni Job sa ating Unang Pagbasa (Job 7:1-4.6-7). ‘Ika niya, “Ang buhay ng tao’y sagana sa hirap, batbat ng tiisin at lungkot na dinaranas.”

Isang paniniwala noon na ang pagdurusa ay pagbabayad sa kasalanan. Nagkasala tayo kaya tayo nagkasakit … kaya tayo nasunugan … kaya tayo nawalan ng asawa. Pero hindi ba’t hanggang ngayon pa din naman, ang ilan sa atin ay naniniwala sa karma, ‘ang ginawa nating masama, bumabalik sa atin nang kusa?’

Ngunit tampok sa Aklat ni Job ang isang taong matuwid na dumanas ng hindi masukat na pagdurusa sa buhay: namatay ang lahat ng kanyang mga anak dahil sa isang aksidente, sa isang iglap, nawala ang lahat ng kanyang ari-arian, at hiniwalayan siya ng kanyang asawa.

Sa Aklat na ito, hinihimok tayong talikuran ang ating paniniwala sa karma, at sa halip, harapin ang kasagutan sa tanong na “Bakit kailangang magdusa ng isang mabuting tao?”

Ganito rin marahil ang tanong ng madaming tao sa ating Ebanghelyo ngayong Linggo (Mc 1:29-39): ang mga inaalihan ng masamang ispiritu, mga naghahanap ng lunas sa kanilang iba’t-ibang karamdaman, mga nananangis sa napakadaming tanong na napakahirap bigyan ng kasagutan.

Sariwa pa sa ating gunita ang isang batang babaeng nagbato ng kanyang tanong nang bumisita sa atin ang Santo Papa. Sa kanyang karanasan bilang isang dating namuhay sa kalye, naghahanap siya ng kasagutan kung bakit pumapayag ang Diyos na magdusa ang maraming batang katulad niya.

Ang tanong niya ay kumakatawan din sa maraming katanungang nagmumula sa ating mga puso. At madalas, katulad niya, hindi na rin kayang ibulalas ng ating bibig ang mga ito, kung kaya’t iniiyak na lang natin.

Sa tagpo pa ding iyon, buong pagpapakumbabang sinabi ng Santo Papa na tanging ang batang babae ang nagpukol ng tanong na hindi madaling sagutin—at marahil, walang tiyak na kasagutan.

Sa halip, inanyayahan tayo ni Papa Francisco na matutong manangis kasama ng napakaraming taong nauuhaw sa katarungan, sa dignidad, at sa pagmamahal. May mga realidad sa ating buhay na mas makikita ng lubusan sa pamamagitan ng luhang may kakayahang hugasan ang sakit na nadarama ng ating puso.

Ngunit alam nating hindi sa pagluha dapat matapos ang lahat. Ito rin ang mensahe ng Santo Papa nang makaharap niya ang mga kababayan nating sinalanta ng unos sa kabisayaan. Nawalan sila ng lahat-lahat, at ang bawat isa ay nagtatanong sa Diyos, “Bakit nangyari ito?”

At ang sagot ay nagmumula sa puso ni Kristong nakabayubay sa krus. Naiintidihan Niya ang ating pagdurusa, hindi dahil Diyos siya, ngunit dahil Siya mismo ay kailangang pagdaanan ang lahat ng ito.

Sa tagpong ito ng Ebanghelyo, mababatid natin ang awa at habag ng Panginoon ay hindi lamang ipinadama sa pamamagitan ng pag-abot ng kaunting barya sa mga nanlilimos at umalis na Siya pagkatapos nito.

Ang Kanyang mismong presensiya ay naging isang kasagutan para sa kanila–at maging sa atin ding patuloy na nakikipag-buno sa maraming hamon ng buhay.

Ang pananampalataya natin sa Kanyang pag-ibig ay maghatid nawa sa atin ng lakas ng loob na awitin ang salmo ngayong Linggo:

Yaong mga pusong wasak ay
kanya ring lulunasan. Ang natamo
nilang sugat, agad-agad tatapalan.
Alam niya’t natitiyak ang bilang ng
mga tala, isa-isang tinatawag, yaong
ngalang itinakda.

Hindi lamang siya ang Diyos na nagpapagaling. Sa ating namumuhay sa kadiliman, Siya ay liwanag sa karimlan, siya si Kristong pag-asa natin.

Ang Tunay na Perlas

We were asked to prepare a good night talk for students. Here is what I prepared which, I think, is not only meant for young children, but also for all of us who are asked to surrender something to the Father.

In a special way, I offer this piece to a young friend whom I have not seen for so many years but, one gloomy evening came, confused and afraid with what to do with the pearl he has learnt to keep and love. I pray that like the little girl in this story, he may be able to open his heart to the Father, the source of all true, beautiful and finest pearls we all desire.

Litrato mula sa http://en.wikipedia.org/wiki/Pearl

Narinig ko itong kuwentong ito noong bata pa akong seminarista. Malakas ang dating ng kuwento sa akin kaya gusto kong ibahagi sa inyo.

Si Ana ay isang 12-taong gulang na niregaluhan ng kanyang tatay ng kuwintas na perlas. Maganda ang mga perlas nito. Kaya lang peke ang mga ito. Pero hindi na bale. Maganda naman ito at bagay na bagay sa kanya. Pinakaiingatan niya ito ng husto.

Isinusuot niya lang ito sa mga ispesyal na okasyon. Nung grumadweyt siya noong nakaraang taon. Nung nag-birthday siya. Nung pasko at bagong taon. At nung dumating ang Santo Papa.

Isang araw, lumapit ang kanyang tatay sa kanya at hinihingi nito ang kuwintas. Dahil pinaka-iingatan niya ito, hindi niya ito ibinigay sa kanyang ama. Malungkot na umalis ang tatay niya.

Nang sumunod na linggo, muli siyang kinausap ng kanyang tatay at hinihingi nito sa kanya ang kuwintas. Ngunit matigas si Ana. Kahit pa peke ang kuwintas, hindi niya maaaring ibigay ito sa iba. Kahit pa sa mismong tatay niyang nagbigay nito sa kanya. Kinagabihan, napaisip siya. Nakunsiyensiya. ‘Mas mahalaga pa ba ang kuwintas ko kaysa sa kasiyahan ng aking ama?’

Kinabukasan, pagkatapos mag-almusal, pumunta siya sa kuwarto ng kanyang mga magulang upang ibigay ang kanyang pinakamamahal na kuwintas sa kanyang ama. Halos mapunit ang kanyang puso dahil ang bigat bigat ng nararamdaman niya. Punong puno ng luha ang kanyang mga mata.

Pero pagka-abot ni Ana ng kuwintas sa kanyang ama, laking gulat niya. Nakangiti ito at may iniabot sa kanya itong isang maliit na kahon. Dali-dali niya itong binuksan. Hindi siya makapaniwala. Ang tumambad sa kanyang paningin ay isang kuwintas na perlas. Katulad nang binigay niya sa kanyang ama. Ang kaibahan nga lang ay tunay ang mga perlas nito.

May mga bagay tayong gustong-gusto sa buhay. Masaya tayo kasi mayroon tayo nito.

Ang kuwintas ni Ana ay maaaring sumisimbolo ng paborito nating laruan, o pag-uugali, o mga kaibigan na maaaring hindi na nakakatulong sa ating pagiging isang mabuting bata. Hinihiling ng Ama na isuko natin ito.

Dahil katulad ni Ana na isinuko ang kanyang pekeng perlas, may inilaan ang ating Amang mas maganda, mas ispesyal para lang sa atin.

This is my SYM Journal Entry  #5-B

 

 

Some thoughts on “The Two Columns”

We’re given an assignment in our Youth Ministry class. We are to pick a good night talk  delivered by Don Bosco to the young people of his oratory and reflect on it.

I had in mind the one on The Two Columns, which  is found in the 7th volume of the Biographical Memoirs, pp 107-110. Googling that very topic (which was delivered by Don Bosco as a good night talk on the 30th of May in 1862)  made me realize that someone has uploaded this very dream of Don Bosco in the Internet.

Cool.

Aspirants and prenovices of Don Bosco Seminary in canlubang listen to a good night talk by one of their formators. Photo by Fr. Lonxs Eleosida, SDB.

You see, I lost count on how many times I encountered the topic  on The Two Columns from the talks of the Salesians, it’s even depicted in that painting which features prominently the Eucharist and the Blessed Mother being supported by the two columns.

But I realized that nothing beats the actual reading of how Don Bosco himself narrated it to the boys.

Here are my thoughts.

First, the scene described in the dream was a battle. A naval battle. And a battle is best described during the very encounter, which is not clearly manifested in  the painting itself since what it does is to just present the aftermath.

The actual battle in Don Bosco’s very dream, in my opinion, is more exciting and meatier. And we can only appreciate it if we do read the very narrative. For one, it’s interesting that it’s not just a mere showdown of armaments in as much as books (twice mentioned in the dream) and pamphlets figured in the actual battle.

Don Bosco must have been telling us that the battle is not just through force, but also in the realm of information.

Second, Id’ like to zero in on the reaction of the boys. Fr. Lemoyne notes that:

“this dream caused the boys no end of wonderment, especially regarding the two popes, but Don Bosco volunteered no further information.”

This was the effect of the dream to those who were there when he delivered it. But there are also speculations about the identity of the popes mentioned in the dream. One blogger goes beyond the traditional interpretation of the dream and sees the Two Pillars as a

Second Pentecost [that] would be secured by a pope who would succeed the assassination of his immediate predecessor

Third, my attention was drawn into the comments made about the good night talk. Again, Fr. Lemoyne observes that

“The clerics [John] Boggero, [Secundus] Merlone, and [Dominic] Ruffino, and a layman, Caesar Chiala, wrote down this dream. We still have their manuscripts; two were written on May 31 and two much later. All four narratives agree perfectly except for the omission of some details.”

I recall that when we were in Canlubang, after each goodnight, we would rush back to the study hall, pull out our journals from our drawers and record the insight we heard from our formators.

This recording of good nights, I’d like to believe, runs in our blood as children of Don Bosco. Then and now.

This is my SYM Journal Entry  #5-A

Adoring Jesus in the Eucharist

The young people in the parish where I go to for my weekend ministry organized a Eucharistic adoration after the Mass in honor of St. John Bosco.  It was held last Saturday, 31 January, his feast day.

The event became a beautiful moment in adoring Jesus in the form of the Eucharistic Bread that goes beyond nourishing our physical bodies. More importantly, it sustains our spiritual life.

Before enshrining Him in the special place carefully prepared for Him, a short procession was held along the narrow alleys where houses of people are located. Those who may not have the time to adore Him may nonetheless cast a glance at Him as He is brought to them.  Along the way, the rosary was recited.

Leading the procession is the image of St. John Bosco which calls to mind how he, in his lifetime,  led countless young people to Christ present in the Holy Eucharist.

It was also a way of bringing the Eucharist to those in the peripheries, those who do not go to the church.

Toward the end of the rite, the participants were asked to come forward in order to hold the cloth which touches the base where the monstrance (from the Latin word monstrare, which means “to expose”) is placed.

This rite alludes to Jesus’ healing the bleeding woman (cf. Mark 5:21-43, Matthew 9:18-26, Luke 8:40-56)

It is interesting to note that the synoptic writers wanted to point out to their readers the capacity of Jesus, the Divine healer, to cure beyond the physical aspect of this miracle in order to manifest the deeper work that had taken place in the woman.

Leo Zanchettin notes that “Not only did Jesus heal this woman of the effects of sin, he also healed her of sin itself, bringing her into a deeper relationship with God…

“… She who was once considered an outcast and unclean was welcomed by Jesus and restored to her original dignity.

The Jesuit Father John Hardon notes that “The worship and custody of the Holy Eucharist, independently of Mass and Holy Communion, can be traced to post-apostolic times. St. Justin, writing in his Apology around the year 150, says that deacons were appointed to carry the Blessed Sacrament to those who were absent from the liturgy.” 

This Saturday, 7 February, a Grand Eucharistic Adoration will be held at Don Bosco Technical College in Mandaluyong. There will be the pre-adoration activities at 4 in the afternoon, while the adoration proper begins at 6 in the evening.

You may pre-register by clicking here.

Presentation of the Lord 2015

 

Today is the Feast of the Presentation of the Lord. We commemorate that beautiful event when Jesus, still an infant, is offered at the Temple to indicate that He is God’s alone.

Apart from the feast, today is a special day for us since in 1997, St. Pope John Paul II instituted February 2 each year as a day of prayer for women and men in consecrated life.

In the Seminaryo ng Don Bosco where I am currently residing, the brothers had a simple but meaningful ritual commemorating this event through a solemn lauds held in our community chapel. We lined up, and with our lit candles we processed two by two toward the sanctuary.

There is something extra in this ceremony since those among us who have desired to apply for the perpetual vows and sacred orders (diaconate and presbyteral) offered our letters and placed them on the altar.

Br. Marc Will Lim places his letter on the altar.

Pope Francis, himself a religious, issued last year a letter for the observance of the Year of Consecrated Life. He says,

“Together let us thank the Father, who called us to follow Jesus by fully embracing the Gospel and serving the Church, and poured into our hearts the Holy Spirit, the source of our joy and our witness to God’s love and mercy before the world.”

Please keep us in your prayers so that we may be able to live up to his challenge to “wake up the world” and radiate the “Joy of the Gospel” to a world ravaged by the ugliness of sin.