Month: July 2015

On Discipleship and Saving Souls

Thursday of the Seventeenth Week in Ordinary Time
30 July 2015
Exodus 40:16-21,34-38
Matthew 13:47-53

One of the early lessons introduced to us by our Introduction to Sacred Scriptures teacher is to look into the value of repeated words, phrases and expressions in a given passage.

Applying this lesson in reading closely the Exodus account in the first reading, I note that the phrase “as YHWH ordered Moses” is repeated three times in the first part – while the same point about YHWH’s directing their movement is stressed in the second.

Apparently, this passage reinforces upon the readers how in the Old Testament, led by Moses, the Israelites strove to follow the Lord.

Our Gospel pericope we just listened to wraps up the 13^th chapter of Matthew—which is also known as the “Day of Parables.”[1]

Jesus, in this chapter, narrated one parable after the next, hoping to explain to his disciples, in down-to-earth and clear-cut terms, what the Kingdom of Heaven is like.

Not so for them to appreciate it well. But more so because, they are expected to preach it to others. The point of having a parade of parables is to instill in the disciples the need to make the people they minister to become disciples as well.

This ought to have a soft spot in our hearts because this is an experience of St. John Bosco.

When he founded the Salesian congregation in 1859, 17 others joined him. Among them was a boy named Michael, who frequented Don Bosco’s oratory when he was just eight years old. And the history of our congregation tells us that he is the very first one to succeed Don Bosco when he passes on.

However “to make others disciples” is not just about mere succession, or to ensure that someone will take our place in the future.

To make disciples is about the salvation of souls.

We who have endeavored to follow Don Bosco—whose main preoccupation was to seek and save soul—have a solemn duty to make disciples of the people, especially of the youth entrusted to our care.

Let us pray in this Mass that these years of our study of theology may form in each of us disciples of the Lord who will serve as light to guide the path of many others in search of His will.

[1] Daniel Harrington, Sacra Pagina, The Gospel of Matthew, 208.

On Charity

From a sermon on charity by Saint Basil the Great, bishop
(Hom. De caritate, 3, 6: PG 31, 266-267, 275)

Man should be like the earth and bear fruit; he should not let inanimate matter appear to surpass him.

The earth bears crops for your benefit, not for its own, but when you give to the poor, you are bearing fruit which you will gather in for yourself, since the reward for good deeds goes to those who perform them.

Give to a hungry man, and what you give becomes yours, and indeed it returns to you with interest.

As the sower profits from wheat that falls onto the ground, so will you profit greatly in the world to come from the bread that you place before a hungry man. Your husbandry must be the sowing of heavenly seed: Sow integrity for yourselves, says Scripture.

Unlimited ang Pag-ibig ng Diyos!

Ika-17 Linggo sa Karaniwang Panahon—Taon B
July 26, 2015

Ngayong Linggo, inaanyayahan tayo ng ating liturhiyang ituon ang pansin sa Panginoong hindi mangingiming gumawa ng himala upang busugin tayo. Likhang sining ni Mark Anthony Ramos

Sakristan: Father, nakita ko yung pilay nagdasal sa altar tapos tinapon saklay niya at naglakad!
Pari: Diyos ko! Isa itong himala!!! Asan siya?
Sakristan: Andun po nakadapa, basag ang mukha..

***

Ano ang pagkakaiba ng magic sa miracle?

Sa magic, nasusubukan ang galing ng isang magician. Mabilis ang kanilang mga kamay, at alam nila kung paano tayo lalansihin. Ngunit alam nating pagkatapos ng performance, at ng palakpakan, doon na rin natatapos ang palabas.

Iba ang miracle. Oo naman, meron ding spectacle, pero hindi lang sa performer ng miracle ang atensyon; pati na rin sa kung sinong nabiyayaan nito. At higit sa lahat, hindi ito natatapos lang sa isang palabas. Nagpapatuloy ang epekto nito, hindi lang doon sa nakatanggap ng himala, ngunit maging sa mga nakamalas nito!

Ngayong Linggo, hitik ang ating mga pagbasa ng mga himala.

Sa unang pagbasa (2 Ha 4:42-44), hindi lang napagkasya ang 20 na tinapay sa 100 na katao—mayroon pang lumabis dito! Narinig nating tumutol ang katulong ni Eliseo nang sabihan niya itong ihain ang mga tinapay sa lahat ng mga tao. Pero nagiging praktikal lang naman ang katulong, tiyak kasing hindi sasapat ang mga ito. Ngunit iba ang pinanghahawakan ni Eliseo: Ang salita ng Panginoong “Mabubusog sila at may matitira pa!”

At iyon nga ang nangyari.

Kung hindi kapani-paniwala ito, mas lalo naman ang naganap sa mismong Ebanghelyo (Jn 6:1-15). Nang tanungin ng ating Panginoon si Felipe, isa sa mga alagad niya, kung paano mapapakain ang napakadaming taong sumusunod sa kanila, sumagot ito, “Kahit na po halagang dalawandaang denaryong tinapay ang bilhin ay di sasapat para makakain nang tigkakaunti ang mga tao.” Alam naman ni Hesus ang nararapat Niyang gawin, tinanong lang Niya si Felipe upang subukin ito. Mula sa kung saan, si Andres, isa pa sa kanyang mga alagad, ang bumida, “Mayroon po ritong isang batang lalaki na may dalang limang tinapay na sebada at dalawang isda.”

Pero bigla din siyang kumabig, “Ngunit gaano na ito sa ganyang karaming tao?”

Kapagdaka’y sinabihan ng Panginoon ang mga apostoles na paupuin ang mga tao. Sa orihinal na wikang Griyego, ginamit ang salitang “anapesein,” isang posisyong tumutukoy sa klase ng pagkakaupo ng mga taong naghahanda upang dumulog sa lamesa.

Kinuha ni Hesus ang tinapay at matapos magpasalamat sa Diyos ay ipinamahagi sa mga tao; gayon din ang ginawa niya sa isda. Binigyan ang lahat hangga’t gusto nila. Matatandaang hindi lamang daan-daan ang nagsalu-salo ng limang tinapay at dalawang isda, ang bilang ng mga lalaki’y umaabot ng limang libo, hindi pa kasama dito ang mga bata at mga babae!

At nang makakain na sila, sinabi niya sa mga alagad, “Tipunin ninyo ang lumabis para hindi masayang.” Gayon nga ang ginawa nila, at nakapuno sila ng labindalawang bakol.

Ang pag-aala-ala ni Andres na hindi kakasya ang limang tinapay at dalawang isda ay katulad ng pag-aalinlangan ng katulong ni Eliseo na magpakain ng 100 tao sa pamamagitan ng 20 na tinapay. Ngunit maihahambing ang resulta ng dalawa: Sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, hindi lang lahat ng nakakain ay nabusog, mayroon pang lumabis mula sa Kanyang handog.

Sa mga kamay ng isang bata, ang limang tinapay at dalawang isda ay hindi sapat na magpakain ng isang laksa. Ngunit nang mapasakamay ng ating Panginoon, ang hamak na handog ay pumuno sa kalamnan ng mga nagugutom.

Ngayong linggo lang, naisipan kong mag-post sa Facebook ng isang tanong: “Ano ang gusto mong ipagdasal ko para sa iyo ngayong linggo?” Hindi ko inaasahan na madami ang tutugon dito. Marami sa atin ang naghahanap ng kasagutan. Hindi lang iilan ang nagugutom at nauuhaw. Mayroong nanghihingi ng kapatawaran, ng kapayapaan, ng pagmamahal.

Ngayong Linggo, inaanyayahan tayo ng ating liturhiyang ituon ang pansin sa Panginoong hindi mangingiming gumawa ng himala upang busugin tayo. Sa ating pagdiriwang ng Banal na Eukaristiya, nagpapatuloy ang mapaghimalang pag-ibig ng Panginoon. Hindi lamang tinapay ang Kanyang handog sa atin, ngunit ang Kanya mismong katawan!

Isa sa mga paborito kong manunulat—isa rin siyang piloto—ang nagbahagi ng kanyang karanasan nang ilipad niya sakay ng eroplano ang dalawang galing sa isang disyerto. Dinala niya sila sa isang talon ng tubig. Dahil nga galing sila sa isang disyerto, minsan lang sila makakita ng isang talon, napako ang dalawa sa pagkakatitig sa masaganang tubig na bumabagsak mula sa gilid ng bundok, at sa dagundong ng tubig na nilikha nito. Ngunit napansin niyang dumidilim na. Kailangan na silang lumipad pabalik sa disyerto. Kinailangan niyang ulitin ng makadalawang beses ang kanyang paalala sa kanila. Nasurpresa siya nang sagutin siya ng isang “Hindi pa tayo puwedeng umalis. Hindi pa nauubos ang tubig!”

Marahil sa isang talong hindi nauubusan ng tubig maikukumpara ang pag-ibig ng Diyos sa atin: Hindi ito nauubusan ng pagmamahal. At walang pagsidlan ang kanyang pagmamalasakit sa atin. Hindi natin dapat pagdudahan ang kabaitan at pagmamalasakit at awa ng Diyos.

[VIDEO] kalye

In his time, Don Bosco looked for them in the streets of Turin…

… SOON!

“I have seen the Lord!”

St. Mary Magdalene
22 July 2015
John 20:1-2, 11-10

Today, we commemorate St. Mary Magdalene.

She is identified as one of the women who accompanied Jesus. She holds the distinction of being at the foot of the cross where Christ was hung, dying, (Mt 27:56; Mk 15:40; Jn 19:25) who witnessed Christ’s burial in the tomb (Mt 27:61; Mk 15:47) and remarkably, she was one of the first recorded eyewitnesses of Christ’s Resurrection (Mt 28:1–10; Mk 16:1–8; Lk 24:10).

In today’s Gospel, Christ’s resurrection transformed her from someone who was once desperately weeping into someone who has been ecstatic upon seeing the Lord.

In her, we can see in its most concrete form, the joy of someone who bears and announces the Gospel.

She who was charged to pass on the message that Christ is risen didn’t merely become a vessel of the message; the very message that Jesus is alive has changed her—forever!

We who profess the same faith in the resurrected Jesus are invited to do the same.

May the message which we have been charged to announce to others ought to touch and transform us first.

[VIDEO] Pasaway

“It is enough that you are young for me to love you.”
– Don Bosco

… SOON!

All else will I forego…

Tuesday of the Sixteenth Week in Ordinary Time
21 July 2015
Exodus 14:21-15:1
Matthew 12:46-50

Our liturgy today offers a set of readings which highlights the theme of freedom—both in the enjoyment of it, and also, in one’s radicality in giving it up.

We saw in the first reading how the Israelites broke free from the Egyptians after 400 years of slavery (Acts 7:6). They put their freedom in the hands of YHWH despite all odds and realized how this God can offer them real freedom!

In the Gospel we have listened to, we may have been surprised hearing how Jesus could distance himself from his biological family and embrace those who may not even be related to him by blood, only because they do the will of the Father.

For Jesus, the will of the Father is of utmost importance. Everything else is merely secondary to it.

When I was a novice, I distinctly remember how a worn out signage was hanging on a blackboard in our study hall.

It read “If you think that there is nothing extraordinary with our life as religious, it is because you have not totally embraced its radicality.”

We who have heard God’s call and responded to it are challenged to embrace God’s will, even when it hurts. And … especially when it hurts.

Let me wrap up this reflection using the words of a soldier-saint, who, once upon a time encountered God and before Him, showed such radicality in offering his freedom for God’s greater glory:

Take and receive, O Lord, my liberty,
Take all my will, my mind, my memory.
All things I hold, and all I own are Thine.
Thine was the gift, to Thee I all resign.
Do Thou direct, and govern all and sway.
Do what Thou wilt command and I obey.
Only Thy grace, Thy love on me bestow,
These make me rich, all else will I forego

[VIDEO] Panaginip

Everything took off with a dream

… SOON!

Ang Mukha ng Pag-ibig ni Hesus

Ika-16 na Linggo sa Karaniwang Panahon–Taon B
19 Hulyo 2015

At ito rin ang hamon sa atin, na sa pamamagitan ng ating buhay, maipamalas nawa natin sa ating kapwa ang mapagkalingang pag-ibig ni Hesus. Likhang sining ni Mark Anthony Ramos.

Naibulalas ng isa kong kaibigan sa Facebook ang kanyang paghanga sa transport system ng mga kapit-bansa ng Pilipinas. At napaisip siya, “Magaling namang manggaya ang mga Pinoy, bakit kaya hindi natin maisipang gayahin ang efficient na transport system ng mga nasa karatig bansa natin?”

Ito naman ang status ng isa ko pang kaibigan sa Facebook, “Diary ng Panget. Na taxi. Na bus. Na MRT. Ang Diary ng Panget na public transport system.”

Habang sinusulat ko ito, naalala ko ang pakutyang komentaryo ng isang radio announcer na sa Pilipinas daw matatagpuan ang pinakamalaking parking lot sa buong mundo: Ang EDSA.

Sa mukha ng napakapangit na sistema ng trapiko at transport system sa bansa, mapapatanong tayo “May malasakit nga ba ang mga pinuno natin?”

Ito din ang tanong ng sambayanang Israel sa kanilang mga pinuno sa unang pagbasa ngayong Linggo (Jer 23:1-6). Dumaraan kasi sa matinding pagsubok ang kanilang bayan. Sinakop sila ng mga taga-Babilonya at ang masaklap pa nito, binigo sila nga kanilang mga pinuno. Imbes na itaguyod ng mga ito ang kapakanan ng bayan, inuna nila ang kanilang sariling interes.

Ginamit ni Propeta Jeremias ang imahe ng pastol bilang pinuno ng bayan, na siyang tagapag-alaga ng mga tupa. Ngunit sa halip na kalingain nito ang tupa, ang tupa pa mismo ang isinasakripisyo ng mga ito upang maisulong ang kanilang interes. Walang kagatol gatol na binigyan niya ng babala ang kanilang mga pinuno, “Parurusahan ng Panginoon ang mga namumunong walang malasakit sa kanilang mga nasasakupan at pinababayaang ang mga ito’y mangalat at mamatay.”

Sa kabila ng babala niyang ito, mayroon siyang hatid na mensahe ng pag-asa para sa kanyang bayan: Ang Diyos na mismo ang magpapastol ng kanyang bayan. Titipunin Niyang muli ang kanyang mga tupa at paparamihin ang mga ito. Hindi na sila muli pang daranas ng takot at agam-agam, at wala nang maliligaw kahit isa.

Ganito rin ang pag-asang hatid ng ikalawang pagbasa (Ef 2:13-18). Sa pamamagitan ng liham ni San Pablo sa mga taga-Efeso, binibigyang diin niya na sa pamamagitan ng Katawan ng ating Panginoon, tayo ding lahat ay titipunin niya. Sa pamamagitan Niya, ang pader na naghihiwalay sa mga Judio at mga Hentil ay nawasak na. At sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan sa krus, winakasan niya ang alitan ng dalawang bayan, kapwa pinapanumbalik sa Diyos at pinagbuklod sa iisang katawan.

Sa ating Ebanghelyo (Mc 6:30-34), muli nating mamamalas ang mapagkalingang pagpapastol ng ating Panginoon sa Kanyang kawan. Kababalik pa lang ng Kanyang mga apostoles mula sa kanilang misyon. Patunay ang daluyong ng mga taong sumusunod sa kanila na naging matagumpay sila sa kanilang misyon. Dahil din sa mga taong ito, hindi na sila makakain. Hindi man nagsabi ang Kanyang mga apostoles na kailangan nilang magpahinga, Siya na mismo ang nag-alok sa kanilang magtungo sa isang malayong pook upang mapalayo sa karamihan nang makapagpahinga kahit kaunti lang.

Ngunit maraming nakakita sa kanilang pag-alis. Kaya’t mula sa lahat ng bayan, ang mga tao’y mabilis na tumungo sa dakong pupuntahan nina Hesus at nauna pang dumating doon kaysa kanila. Nakita ng Panginoon ang napakaraming tao; nahabag Siya sa kanila sapagkat para silang mga tupang walang pastol.

Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ninyo kung kayo ang nasa kalagayan ni Hesus. Ako, tiyak na maiinis. Magdadahilan akong kailangan ko ng pahinga at kumain. Pero iba ang awa at pagkalinga ng Panginoon. Hindi ito marunong manala at hindi kumikilala ng kahit na anong dahilan kung ang isang miyembro ng kanyang kawan ang nangangailangan.

Kaya nga, maririnig natin sa salmo “Panginoo’y aking Pastol, hindi ako magkukulang. Ako’y pinahi-himlay sa mainam na pastulan, at inaakay niya ako sa tahimik na batisan, binibigyan niya ako niyong bagong kalakasan.”

Mayroong isang kura paroko na sinabihan ng kanyang mga nasasakupang informal settlers na idedemolish ang kanilang barung-barong. Hiningan siya ng tulong na ipagdasal sila dahil pinapangambahan nilang may maganap na karahasan dahil tutol ang mga tao sa napipintong demolition. Nag-isip siya kung ano ang dapat gawin.

Napagpasyahan niyang samahan ang mga ito sa mismong araw kung saan darating ang demolition team. Sa huli, natuloy ang pagsira ng mga bahay. Isa sa mga parukyano niya ang lumapit sa kanya upang magpasalamat. Anito, hindi naman nila inaasahang ang kanyang presensiya ay makapagpapahinto sa pag-demolish ng kanilang mga bahay. Ngunit ang mismong presensiya niya ay sapat na upang maramdaman nilang hindi sila nag-iisa.

Sa pamamagitan ng halimbawang ipinakita ng paring iyon, nagiging konkreto ang pag-ibig ng Diyos, nagkakaroon ng mukha ang Kanyang pagkalinga’t awa. Ang dalangin natin, sana kapag titingin tayo sa mga mukha ng mga namumuno sa atin, ganitong mukha din sana ang ating mamalas.

At ito rin ang hamon sa atin, na sa pamamagitan ng ating buhay, maipamalas nawa natin sa ating kapwa ang mapagkalingang pag-ibig ni Hesus.